<sub><sup>برنامهٔ زمانی اشتراک‌گذاری مطالب مجلهٔ فرهنگ‌ادبیات‌داستانی در کانال تلگرامی:

شنبه‌ها:
1. هفته‌شمار داستانی
2. ادبیات معاصر</sup></sub>

_{^{یک‌شنبه‌ها:}}

_{^{1. اندر احوالات ویران‌آباد سفلا «یک‌شنبه‌های سفرنامه»}}

<sub><sup>دوشنبه‌ها:
1. معرفی عناصر داستان</sup></sub>

<sub><sup>سه‌شنبه‌ها:
1. اسطوره‌های جهان</sup></sub>

_{^{چهار‌شنبه‌ها:}}

_{^{1.ادبیات کودک و نوجوان}}

_{^{پنج‌شنبه‌ها:}}

_{^{1. مکتب‌های ادبی}}

_{^{2. نوبلیست‌های داستانی}}

_{^{جمعه و پراکنده:}}

_{^{1. تازه‌های نشر}}

_{^{2. معرفی نویسندگان به نام جهان}}

_{^{3. ده داستان ده تجربۀ متفاوت}}

_{^{4. پاره‌نوشتارِ داستانی}}

<sub><sup>مجلهٔ فرهنگ‌ادبیات‌داستانی👇

@dastanikhu</sup></sub>

سال مرگِ، #ادوارد_سعید

نقل و قولی از کتابِ #راهنمای_نظریۀ_ادبی_معاصر

بخشِ نظریه‌های #پسامدرنیست_و_پسااستعماری

ادوارد سعید در مقالۀ اول کتاب جهان، متن و منتقد به بررسی «جهانی بودن» متون می‌پردازد. وی این دیدگاه را که گفتار در جهان است و متون از جهان دور شده‌اند، و صرفاً در اذهان منتقدین موجودیتی مبهم دارند نفی می‌کند. به عقیدۀ او نقد در سال‌های اخیر به‌این دلیل در زمینۀ «نامحدود بودن» تفسیر مبالغه می‌کند که این امر پیوند میان متن و واقعیت را از بین می‌برد.

سعید از اسکار وایلد نتیجه می‌گیرد که کلیۀ کوشش‌هایی که برای جداکردن متن از واقعیت صورت می‌گیرد محکوم به‌شکست است. وایلد سعی کرد نوعی دنیای ایده‌آل سبک پدید آورد که در آن کل وجود را در یک سخن قصار خلاصه کند. امّا سرانجام، نوشتار او را در تضاد با دنیای «بهنجار» قرار داد. در دادگاه جنایی، یک نامۀ متهم کننده به‌امضای وایلد، به‌مدرک اصلی دعوا علیه او تبدیل شد. متون عمیقاً «جهانی»اند: کاربرد و اثرات آن‌ها مقید به«مالکیت، اقتدار، قدرت و تحمیل زور است.»

دربارۀ قدرت منتقد چه می‌توان گفت؟ سعید می‌گوید، هنگامی که یک مقالۀ انتقادی می‌نویسیم ممکن است با متن و مخاطب وارد یک یا چند رابطه شویم؟ مقاله ممکن است در حد فاصل متن ادبی و خواننده، یا در سمت یکی از آن‌ها قرار بگیرد. وی در مورد زمینۀ تاریخی واقعی مقاله، سوال جالبی را مطرح می‌کند:

«رابطۀ کیفیت گفتار مقاله با واقعیت به‌لحاظ نزدیکی، دوری و در درون واقعیت بودن، یعنی عرصۀ حیاتی و حضور تاریخی و غیر متنی که همزمان با درج مقاله رخ می‌دهد چیست؟» چون اندیشۀ پساساختگرایی عوامل «غیر متنی» را کنار می‌گذارد، واژگانی که سعید به کار می‌گیرد (واقعیت، غیرمتنی، حضور) نوعی حمله به‌پساساختگرایی است.

وی در ادامۀ کار خود این پرسش را به سمت نظریۀ آشناتر فوکویی هدایت می‌کنند: منتقد هیچ‌گاه نمی‌تواند معنای یگانۀ یک متن متعلق به گذشته را منفعلانه منتقل کند، بل‌که همواره ناگزیر است در چارچوب «آرشیو» زمان حال بنویسد. به عنوان مثال، سعید فقط می‌تواند بر حسب آن‌چه که در سخن نیز به‌نوبۀ خود به گونه‌ای غیرشخصی در آرشیو زمان حال تولید شده است. او برای آن‌چه می‌گوید ادعای کسب اقتدار ندارد، با وجود این سخن نیرومندی عرضه می‌دارد.

مجلۀ #فرهنگِ‌ادبیاتِ‌داستانی

<sub><sup>#پراگماتیسم

#عمل‌گرایی یا #پراگماتیسم (به انگلیسی: Pragmatism)، به معنی فلسفه اصالت عمل است؛ ولی در سیاست بیشترواقع‌گرایی و مصلحت‌گرایی معنی می‌دهد.

پراگماتیسم روشی در فلسفه است که با اعتراف به غیرممکن بودن اثبات بعضی مسائل، آن‌ها را با توجّه به کاربردشان در زندگی انسان می‌پذیرد. طرفداران این شیوه، خود را عمل‌گرا و متسامح می‌دانند. مخالفان، این گروه رامیانه‌رو (یا محافظه‌کار) می‌خوانند. از دیدگاه پراگماتیسم، کلیه تصورات، مفاهیم، قضاوت‌ها و نظرات ما قواعدی برای «رفتار» (پراگمای) ما هستند، اما «حقیقت» آن‌ها تنها در سودمندی عملی آن‌ها برای زندگی ما نهفته است. از دیدگاه پراگماتیسم، معیار حقیقت، عبارت است از سودمندی، فایده، نتیجه و نه انطباق با واقعیت عینی. در واقع حقیقت هر چیز بوسیله نتیجه نهائی آن اثبات می‌شود.

دولتمردان و سیاستمداران «پراگماتیست» به کسانی اطلاق می‌شود که امکانات عملی و مصلحت روز را بر معتقدات خود مقدم می‌شمارند و به عبارت دیگر برای پیشرفت مقاصد خود یا ماندن بر مسند قدرت، انعطاف نشان می‌دهند

#تاریخچه

پراگماتیسم  #فلسفه‌ای است که اول بار در آمریکا پدید آمد و در تفکر و حیات عقلی این سرزمین تأثیر زیادی بر جای گذاشت. این فلسفه در اواخر قرن نوزدهم با متفکرانی نظیر #چارلز_سندرس_پرس، #ویلیام_جیمز و سپس #جان_دیویی به ظهور رسید. در واقع، هرچند این #ویلیام_جیمزبود که اولین بار از این اصطلاح در متون فلسفی استفاده کرد، اما خود ویلیام جیمز اعتبار وضع این اصطلاح را به چارلز سندرس پرس می‌دهد. مشهور است که چارلز سندرس پرس در بحث‌هایش در باشگاه متافیزیکی این اصطلاح را به کار می‌برد. باشگاه متافیزیکی انجمنی فلسفی بود که الیور وندل هولمز، #ویلیام_جیمز و #چارلز_سندرس_پرس در سال ۱۸۷۲ میلادی در کمبریچ ماساچوست ایجاد کردند.چارلز سندرس پرس در بحث‌های رخ داده در این باشگاه این اصطلاح را به کار می‌برد اما این ویلیام جیمز بود که آن را وارد متون فلسفی کرد. ویلیام جیمز در کتاب پراگماتیسم این طور می‌نویسد:

«این اصطلاح [”پراگماتیسم“] از واژهٔ یونانی [πραγμα] به معنای کنش مشتق شده‌است؛ که واژه‌های «عمل» و «عملی» در زبان ما نیز از آن می‌آیند.


#فلسفه_پراگماتیسم

مثلاً #دین از نظر فلسفه مدرن جای بحث ندارد چون #علمی نیست ولی پراگماتیسم آن را با توجه به کاربردش که فوایدی هم برای بشر دارد (اخلاقی، اجتماعی و غیره)، می‌پذیرد.

در نظر مکتب پراگماتیسم، افکار و عقاید همچون ابزارهایی هستند برای حل مسائل و مشکلات بشر؛ تا زمانی که اثر مفیدی دارند، صحیح و حقیقی اند و پس از آن غلط و خطا می‌شوند. به این ترتیب عقیده‌ای ممکن است مدتی به کار آید و مؤثر شود و از این رو فعلاً حقیقی است؛ لیکن بعداً ممکن است نتایج رضایت بخش نداشته باشد و آن موقع، به نظریه‌ای باطل و خطا تبدیل می‌گردد.

بنابراین، حقیقت چیزی ساکن و تغییرناپذیر نیست؛ بلکه با گذشت زمان، توسعه و تحول می‌یابد. آنچه در حال حاضر صادق است، ممکن است در آینده صادق نباشد؛ زیرا در آینده، افکار و نظریات دیگری بر حسب شرایط و اوضاع جدید، حقیقی شده و متداول می‌گردند. تمام امور تابع نتایج است و بنابر این، حق امری است نسبی؛ یعنی وابسته به زمان، مکان و مرحله معینی از علم و تاریخ است.

ما هیچ زمان به حقیقت مطلق نخواهیم رسید. زیرا علم ما، مسائل ما و مشکلات ما همیشه در حال تغییر است و در هر مرحله، حقیقت، آن چیزی خواهد بود که ما را قادر می‌سازد تا به نحو رضایت بخش، مسائل و مشکلات جاری آن زمان را بررسی و حل کنیم.</sup></sub>

مجلۀ فرهنگِ ادبیاتِ داستانی

<sup><sub>#شیوا در مرحله ای از زندگی خود، با #ساتی دختر #داکشا ازدواج می کند.از آنجایی که داکشا حضور بیگانه شیوا را بدشگون تصور کرد، او را به مراسم قربای مهم خود دعوت نکرد. شیوا که از این کار به خشم آمده بود، مراسم قربانی را به هم می زند و سر از گردن داکشا جدا میکند. ساتی نیز که از نزاع بین شیوا و پدرش به خشم آمده بود خود را آتش می زند.

  ساتی به هیات #پارواتی باززاده می شود. ساتی  به رغم خواسته های والدینش،ازدواج با شیوا را  در سر می پروراند. سرانجام بعد از  موانع بسیار موفق شد که به آرزویش برسد و با شیوا ازدواج کند.</sub></sup>

<sup><sub>از پیوند شیوا و پارواتی، شماری از ایزدان زاده شدند، از جمله ایزد جنگ #اسکاندا و گانشا.
معروف تر از همه ایزد گانشا است که سر فیل مانند دارد.

                                                         
در افسانه ها آمده است که پارواتی تصویر پسری را کشید و او را زنده کرد و از او خواست زمانی که به استحمام مشغول است گانشا جلوی در خانه اش نگهبانی دهد. گانشا هرگز پدرش را ندیده بود. زمانی که شیوا به خانه بازگشت گانشا را دید و با هم به مبارزه برخواستند.</sub></sup>

<sup><sub>شیوا سر انسانی گانشا را با نیزه سه شاخه اش قطع کرد و آن را به دوردست ها پرتاب کرد. شیوا مجبور شد با چسباندن سر فیل به او زنده اش کند

📚منبع
-داتی،ویلیام.اساطیر‌جهان.ترجمه ابوالقاسم اسماعیل پور
-فرهنگنامه موجودات اساطیری ملل. نشر پندار قلم

#نعیمه_زنگنه
@zangenehN

مجلهٔ تلگرامی #فرهنگ‌ادبیات‌داستانی👇

@Dastanikhu</sub></sup>